Ἐπιθυμῶ νὰ ψάλλω τὰς εἰς νέα σώματα μεταβληθείσας μορφάς. Θεοὶ, ἐπιπνεύσατε εἰς τὸ ἐμὸν ἐπιχείρημα, διότι ὑμεῖς μετεβάλλετε καὶ ἐκείνας, καὶ ἀπὸ τῆς πρώτης ἀρχῆς τοῦ κόσμου μέχρι τῶν ἡμετέρων χρόνων κατάγετε συνεχὴ τὴν ᾠδήν.

καὶ Διὸς είπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος.

Τότε δὲ ὁ Φαέθων ἐκ παντὸς μέρους τὸν κόσμον βλέπει ἀναφθέντα, καὶ δὲν ὑπομένει τὸν τόσον καύσωνα, καὶ ζέοντα ἀέρα ὡς ἀπὸ βαθέος ἰπνοῦ διὰ τοῦ στόματος ἕλκει, καὶ τὸν ἰδίων δίφρων αἰσθάνεται φλεγομένων. Καὶ ἤδη οὔτε τὴν τέφραν οὔτε τὴν ἐκβαλλομένην σποδὸν δύναται νὰ ὑποφέρῃ καὶ πανταχόθεν ὑπὸ θερμοῦ περικυκλοῦται καπνοῦ, καὶ ὅπου ἤθελε πορευθῃ, ἢ ὅπου ἤθελεν εἶσθαι δὲν ἐγνώριζεν, ὑπὸ βαθέος σκότους κεκαλυμμένος, καὶ ἐκ τῆς προαιρέσεως τῶν πτερωτῶν ἵππων συναρπάζεται. Τότε τοῦ αἵματος εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ σώματος ἀνακληθέντος πιστεύουσιν ὅτι ὁ λαὸς τῶν Αἰθιόπων μέλαν ἔλαβε χρῶμα.

Ἐσταμάτησεν ὁ Ἐχιονίδης, καὶ ἤδη δὲν προστάζει νὰ πορευθῶσιν, ἀλλ’ αὐτὸς ἀπέρχεται, ὅπου ὁ ἑορταστικὸς Κιθαιρὼν ἕνεκα τῶν τελουμένων ἱερῶν δι’ ᾀσμάτων καὶ τρανῆς τῶν βακχευόντων φωνῆς ἀντήχει· ὅποως δὲ φρυάττεται ἵππος ὀξύς, ὅτε ἡ πολεμικὴ σάλπιγξ διὰ τοῦ πολυφώνου χαλκοῦ τὸ σύνθημα ἔδωκε, καὶ μάχης ἀναλαμβάνει ἔρωτα, οὕτω τὸν Πενθέα διὰ τῶν μακρῶν ὀλολυγῶν πληττόμενος ὁ ἀὴρ διηρέθισε, καὶ ἀκουσθείσης τῆς κραυγῆς έξεκαύθη ὑπὸ τῆς ὀργῆς. Εἰς τὸ μέσον σχεδὸν τοῦ ὄρους ὑπάρχει πεδιάς, δασῶν περικυκλούντων τὰ ἔσχατα, καθαρὰ δένδρων, καὶ περίοπτος πανταχόθεν. Ἐνταῦθα ἐκεῖνον δι’ ἀνοσίων ὀφθαλμῶν παρατηροῦντα τὰ ἱερὰ πρώτη εἶδε, πρώτη δὲ ἡ μήτηρ παρωξύνθη εἰς ἐμμανῆ δρόμον καὶ πρώτη τὸν θύρσον ἔρριψε…καὶ τρέμοντα ἤδη τοῦτον διώκουσι, καὶ ἤδη λόγους ἧττον ὠμοὺς λέγοντα, καὶ ἑαυτοῦ κατηγοροῦντα, καὶ ὅτι ἐσφάλη ὁμολογοῦντα· τετρωμένος δ’ ἐκνεῖνος ‘βοήθει μοι, ὦ τηθὶς Αὐτονόη, εἶπε, καὶ αἱ τοῦ Ἀκταίνωος σκιαῖ καμψάτωσαν τὴν ψυχήν σου!’ Ἐκείνη δ’ ἀγνοεῖ, τί ἦτο ὁ Ἀκταίων, καὶ τὴν δεξιὰν τοῦ ἱκετεύοντος ἀνέσπασεν· ὑπὸ δὲ τῆς λύσσης τὴς Ἰνοῦς διεσπαράχθη ἡ ἑτέρα. Δὲν ἔχει ὁ δυστυχὴς βραχίονας, οὓς πρὸς τὴν μητέρα νὰ τείνῃ· ἀλλὰ δεικνύων τὸ ἠκρωτηριασμένον σῶμα ἀφαιρεθέντων τῶν μελῶν ‘παρατήρσον, μήτερ, εἶπε.’ Ἰδοῦσα δὲ ἀνωλόλυξεν ἡ Ἀγαύη, καὶ τὸν τράχληλον κνήσασα, καὶ δι’ αἱματοφύρτων περιπλέξασα δακτύλων κράζει ‘Ἰώ, συνεργοί· τοῦτο τὸ άνδραγάθημα εἶνε ἐμὸν ἔργον!’